Ik ben een serial reader. Als ik boeken lees, is het echt vlammen tot het einde en dan weer het volgende boek. Het is ook de reden waarom ik niet veel boeken in real life koop, behalve als ik zeker weet dat ik ze meerdere malen wil lezen. Het gevolg is dan ook dat onze boekenvoorraad nu vooral bestaat uit hippe zelfhulp- en managementboeken.
Als je dit aan mijn studerende zelf had verteld, had ik je jankend uitgelachen.
Het is ook de reden dat ik vaak nog niet aan een boek begin, omdat ik weet dat niets anders in mijn leven vervolgens meer prioriteit heeft dan terugduiken in het boek. Niet zo heel handig met een eigen bedrijf.
Dat terzijde, ik heb gisteravond en vanmorgen het boek Juice van Heleen van Royen gelezen (want: kerstvakantie) en dat heeft me wat vermakelijke uurtjes opgeleverd.
Je leest het verhaal van Claire, een 44-jarige artiestenmanager die te maken krijgt met een juice-kanaal. Angel, de juice-vlogger, heeft haar pijlen gericht op een van Claires artiesten en dat wordt dus een van haar grootste problemen.
Juice is niet alleen Engels voor sap, maar ook het woord waarmee roddels aangeduid worden, voornamelijk online. In het echte leven zijn er ook juicekanalen die er geen moeite mee hebben om elk stukje vuiligheid uit iemands privéleven online te gooien met allerlei suggesties en conclusies. Trial by social media, zeg maar.
Nu is dit het eerste boek van Heleen van Royen dat ik lees, en bij de eerste seksscène bedacht ik mij ineens ‘oh ja, dit is waar ze ook om bekend staat’. Goed, ik kan je vertellen, naast dat het gaat over juice in de vorm van smeuïge roddels, leer je ook in dit boek hoe squirten werkt. Een andere soort juice, zo je wilt. Wat ik interessant vind, is dat de scènes waarin het over seks gaat ook herkenbaar en inleefbaar zijn.
Of herkenbaar… ik moet bekennen dat ik nog nooit naar een video over squirten heb gekeken (saai, I know 😝), maar je kunt je de hoofdpersoon en haar partner eigenlijk best goed voorstellen terwijl ze geïntrigeerd en gezellig samen hiermee bezig zijn.
Qua gevoel oproepen ben ik meer van de ‘hij liet zijn lippen afdalen naar het gevoeligste plekje in haar nek’-situatie, maar als je van wat meer beschrijving houdt, dan doen deze scènes je goed. Hou in dat geval je vrouw/man/apparaat maar bij de hand. Ik vond het op zijn minst prima vermaak en niet overdreven uitgesmeerd (ik moet zelf ook lachen om dit woord).
Het verhaal! Oh ja.
Je volgt een paar weken uit Claires leven. Er wordt niet van hoofdpersoon geswitcht, maar er komt wel een serie personages voorbij. Haar artiesten, partner, dochter en meer. Elk van deze personages is een verhaal op zich, want iedereen heeft wat interessants. Dat vind ik knap en maakt het verhaal kleurrijk, maar daar zit voor mij ook een reden om dit boek niet heel snel weer op te pakken. Ik vind losse eindjes lastig.
Dat is heel persoonlijk en laat het je ZEKER niet weerhouden om dit boek te gaan lezen. Maar mijn hoofd heeft er moeite mee om in het verhaal te blijven als ik denk HOEZO?! WAT IS HIER GEBEURD?! WAAROM DOET-IE DIT?! Het houdt je aan de andere kant ook wel erbij, het wordt nooit saai of, ja.. uitgesmeerd 😉
Er zitten wat interessante twists en turns in het verhaal, Heleen is niet voor niets een groot auteur en terwijl ik soms een beetje in slaap gesust werd door wat oppervlakkig en tegelijkertijd heel menselijk lijkt in de personages, brachten deze onverwachtheden me weer even terug naar een meer respectvolle houding tegenover een personage.
Ten slotte weet je eigenlijk nooit wat er echt in iemands leven speelt.
